Kariera i rodzicielstwo – jak odnaleźć równowagę?

5:00 rano,  dzwoni budzik. Pierwsza kawa przelatuje przez gardło jak kropla w morzu. 07:00, budzisz dziecko, śniadanie wybieranie ciuchów do szkoły/przedszkola, korki na drodze, odstawienie maluchów. 09:10 wpadasz do biura, czeka na Ciebie 30 maili, raport, dodatkowe zadania, które trzeba zrobić jeszcze dzisiaj. O godzinie 15:00, kiedy jesteś już po 3 kawie i widać światełko w tunelu, pojawia się szef i łup! Musisz znowu zostać dłużej w pracy, bo jest super ważne spotkanie, z którego oczywiście nie możesz się wymigać.   

Po 18:00 wpadasz na świetlicę i odbierasz swoje dziecko jako ostatnie. Widzisz wyraz zawodu na jego twarzy, w ciszy wracacie do domu. Jesteś już u progu, a trzeba jeszcze ogarnąć „front” i  przygotować się na następny dzień. Kupujesz więc coś słodkiego, na szybko robisz kolację i w nagrodę włączasz bajki. Dziecko pada, a Ty z nim. Kolejny dzień zamykasz bezsilnością, złością i wyrzutami sumienia, że znowu nie było czasu na wspólną zabawę i spokojną rozmowę. Zastanawiasz się jak to zmienić? Jak sprawić, że Twoje dni będą wyglądały inaczej?

Zacznijmy od rzeczywistości

Około 5,2 mln osób w Polsce łączy wychowywanie dzieci z życiem zawodowym. Pośród nich, aż 45% badanych wskazuje, że praca negatywnie wpływa na ich życie rodzinne. Wart podkreślenia jest fakt, że łączenie tych dwóch ról jest trudniejsze dla kobiet. W raporcie  „Kobiety na rynku pracy 2021”, aż 67% wskazało ten dylemat. Statystyki potwierdzają fora internetowe, pełne próśb matek o wsparcie jak udźwignąć psychicznie powrót do pracy i rozstanie z dzieckiem, które oddają pod opiekę na wiele godzin do żłobków, przedszkoli, opiekunek lub dziadków.

Pojawia się zarówno lęk o właściwą opiekę nad pociechą, jak i ten wynikający z samego powrotu do pracy po długiej nieobecności w firmie i wypadnięciu z rytmu. Co więcej, wg. tego samego raportu kobiety często spotykają się z niezrozumieniem ich nowej roli.  Aż 52% kobiet deklaruje, że spotyka się z krzywdzącymi stereotypami takimi jak: zakładanie mniejszej dyspozycyjności kobiet i brak zaufania do ich kwalifikacji. W efekcie są one bardziej zestresowane, biorą na siebie więcej obowiązków, żeby udowodnić swoją wartości.  Odbija się to na utrzymaniu równowagi między życiem osobistym i zawodowym. Co kończy się najczęściej zabieraniem pracy do domu i obecnością w nim na pół gwizdka.

A jak to wygląda z perspektywy dziecka?

Dziecko w wieku dorastania potrzebuje czegoś więcej niż tylko fizycznej obecności rodziców w domu. Potrzebuje czasu, uwagi oraz przestrzeni na zadawanie pytań i uzyskiwanie odpowiedzi, które pomogą mu zrozumieć dynamicznie zmieniający się, świat. W czasach, gdzie dostęp do internetu i mediów społecznościowych przedstawia iluzoryczną rzeczywistość, bombarduje nas negatywnymi wieściami, gdzie pandemia COVID-19 spowodowała izolację społeczną, dzieci potrzebują latarni, dzięki której odnajdą swoje miejsce i nauczą się patrzeć na życie z nadzieją. Tymczasem coraz częściej słyszy się o osamotnieniu, które dotyka najmłodszych. Dorośli skupili się mistrzowsko na zaspokajaniu potrzeb biologicznych swoich dzieci, tak żeby im niczego nie brakowało.

 Natomiast często brakuje już czasu, żeby zajrzeć głębiej, poznać ich potrzeby psychiczne. Niezaspokojone, mogą natomiast prowadzić do długotrwałego poczucia izolacji i osamotnienia. Tymczasem dzieci, tak samo, jak dorośli, potrzebują przede wszystkim czasu, żeby zrozumieć siebie, innych ludzi oraz otaczającą je rzeczywistość.

Co robią rodzice, żeby poprawić sytuację?

Wg. raportu „Praca zawodowa a pełnienie ról opiekuńczych przez kobiety i mężczyzn w Polsce” pokazuję, aż 99 procent osób podejmuje działania, które mają pomóc im zachować balans między życiem zawodowym, a osobistym. Najczęściej podejmowanymi krokami jest:

• • Rezygnacja z form aktywności poza pracą (sport, hobby, wyjścia z przyjaciółmi) – 38%
• • Zmiana godzin pracy i przejście na elastyczny czas pracy -27%
• • Zmiana miejsca pracy – 16%
• • Zmiana ścieżki kariery, żeby łatwiej połączyć obie sfery życia – 11%
• • Zmiana stanowiska w swojej organizacji – 8%
• • Rezygnacja z aktywności zawodowej – 5%

Prawie 40% rodziców czując, że praca wkracza za bardzo w ich życie jako rodziców, na pierwszym miejscu rezygnuje z siebie. Zapominając zupełnie o tym, że regeneracja oraz odpoczynek, także psychiczny są niesamowicie ważne dla utrzymania równowagi wewnętrznej i nieprzenoszenia emocji z pracy do domu; a co się z tym wiąże także na dzieci. Bo co z tego, że wróci się godzinę wcześniej do domu, kiedy jakość kontaktu będzie nasączona zmęczeniem oraz frustracją? 

Jakie jest rozwiązanie?

Prawdą jest, że bycie rodzicem to także praca na pełen etat, z której nie weźmie się zwolnienia, za którą nie można zamknąć drzwi i zostawić za sobą. Wymaga ciągłej uwagi, skupienia i szukania nowych rozwiązań. Mimo zmiany w przepisach, która daje ojcom podobne prawa do opieki nad dzieckiem jak matkom, ciągle pokutuje stereotyp, że to kobieta bierze na siebie  dom, pracę i wychowanie dzieci. Cały czas aż 60% kobiet podąża tym schematem. Nic więc dziwnego, że w pewnym momencie bańka pęka, obowiązki przygniatają i ani życie zawodowe, ani rodzicielstwo nie przynoszą radości oraz  satysfakcji. Jak więc temu zaradzić?

• • Odpuścić perfekcjonizm – będąc aktywnym zawodowo ciężko jest dać z siebie 100% w pracy, domu i jako rodzic. Może warto zmienić perspektywę i zaakceptować, że wystarczy, jak da się  90%. Kiedy jest ważny projekt do zrobienia w pracy i wymaga dużo wysiłku, warto skupić się na nim w pracy, a po powrocie do domu spędzić czas z dziećmi na zabawie, wspólnym gotowaniu lub rozmowie, a w tym czasie obowiązki domowe ograniczyć do minimum lub na chwilę odłożyć.

• • Jasny podział zadań pomiędzy partnerami – jeśli jest Was dwoje, podzielcie między sobą obowiązki. Pozwoli to na budowanie silnych więzi z dzieckiem przez oboje rodziców, a przy okazji każdy będzie mógł się realizować zawodowo na tym samym poziomie. Pomoże to uniknąć frustracji i dodatkowych napięć.

• • Nie bójcie się prosić o pomoc – syndrom „Zosi- Samosi” jest bardzo modny, „dam sobie radę”, „wezmę te kolejne zadania na siebie”. Jasne tylko jakim kosztem. Kiedy potrzebujecie pomocy w pracy, bo np. dziecko jest chore, lub chcecie wcześniej wyjść na jego przedstawienie, poproście o nią. Następnym razem, możecie zrobić to samo, dla innej osoby w podobnej sytuacji.

• • Angażujcie dzieci we wspólne obowiązki domowe – na początku traktowane jak zabawa. Dzięki temu po powrocie z pracy będziecie mieć więcej czasu na wspólne chwile. Co więcej, dziecko będzie czuło się odpowiedzialne i zaangażowane w życie rodzinne, a wy nie będziecie mieć wyrzutów sumienia, że czegoś nie ogarnęliście.

• • Korzystajcie z benefitów dla rodziców – jeśli jest możliwość pracowania w niepełnym wymiarze godzin, to zawsze godzina więcej, którą możesz spędzić np. na spacerze ze swoim dzieckiem. Ten czas już nie wróci.

• • Szukajcie miejsc pracy, które oferują wsparcie dla rodziców – np. elastyczny czas pracy, pracę zadaniową, możliwość pracy hybrydowej, miejsce pracy gdzie nie kręcą nosem, kiedy trzeba wcześniej wyjść, bo np., dziecko się pochorowało. Tych miejsc jest coraz więcej, warto się rozejrzeć i zrobić pierwszy krok ku zmianie.

• • Zróbcie sobie plan dnia – pomoże on uniknąć ciągłego stresu, uporządkuje czas przeznaczony na pracę i na czas spędzony z dzieckiem.

• • Zaplanujcie wspólne posiłki bez telefonu i mediów – zaangażujcie dziecko w ich przygotowywanie, to okazja to wspólnie spędzonego czasu oraz rozmowy. To wspólna przestrzeń, która scala.

A Ty co dodasz do tej listy? Podziel się w komentarzu swoimi sposobami na łączenie kariery  z rodzicielstwem. Każda inspiracja otwiera nowe możliwości do tego, żeby cieszyć się  pełnią życia w dowolnej jego odsłonie.

Zostaw także kciuk, w górę,  jeśli ten artykuł był dla Ciebie wartościowy.